ITO ANG BUHAY KO, ANG BLOG NG SARILI KO series: Ang Sampaguita Kabanata 1-2

UNANG KABANATA

“Di ko inakala na magiging ganito ang uri ng aking pamumuhay; masyadong complikado kung ikukumpara sa ibang mga tao. Sabi nga ni Padre Antonio, kinuha niya ako sa tapat ng simbahan. Sa awa ng Diyos, inalagaan ako ng mga madre at ni Padre Antonio. Sana naman at inaasahan ko na huwag mo akong saktan sa pagkakataong ito, kasi wala nang nagmamahal sa akin.”


Mula pagkabata, naranasan na ni Angelika ang kamalasang pilit ginagawa ng tadhana para sa kanya. Wala na siyang mga magulang. Hindi niya alam kung sino siya, saan siya nanggaling at kung ano ba ang dahilan kung bakit iniwan siya sa tapat ng simbahan.


Sa isang maginaw na gabi sa simbahan ng Quiapo, kung saan si Padre Antonio, ang pari ng simbahan ay nagsasara ng pintuan, may naririnig siyang mga hikbi ng isang sanggol. “Ano kaya yun?” tanong ni Padre Antonio sa kanyang sarili. Binuksan niya ang pintuan at nakita ang isang sisidlan. Sa sisidlan iyon ay may tila isang nakapulupot na puting tela. Tiningnan uli ito ni Padre at nakita ang isang sanggol na babae. “Diyos ko po? Ano ba itong natanggap ko? Magiging sagabal po ba ito sa aking buhay?” tanong ni Padre Antonio. Kinuha nalang niya ang basket na sisidlan at isinama sa kumbento.


“Sister Anna, Sister Karen, Sister Nina, hali kayo! Tingnan ninyo ang nakita ko sa labas,” masayang sinabi ni Padre Antonio. Siya nga pala, sina Sister Anna, Karen, at Nina ang mga madre na tumutulong kay Padre Antonio sa gawaing pangsimbahan. Si Sister Anna ang pinakamatanda sa kanila samantalang si Sister Nina ang pinakabata. “Ano po ba iyan, Padre?” tanong ni Sister Anna. Tumingin ang tatlong madre ang basket na may nakapulupot na tela. Binuksan nila ito at nagulat sila sa nakita. “Padre, totoo ba ang nakikita ko? Isang sanggol?” pagulat na sinabi ni Sister Karen. “Aba mga sisters, dapat lang natin na alagaan itong bata sapagkat pinagpala tayo ng Maykapal para magkaroon ng batang katulad niya, di ba?” pangatwirang sinagot ni Sister Nina. “Oo, tama kayo, nakuha ko ang sanggol na ito sa labas ng pintuan at dapat lang nating pangalagaan ang batang ito,” sagot ni Padre. “Ano ba ang ipapangalan natin sa sanggol na ito?” tanong ni Sister Anna. Tumahimik sila ng saglitn at pinag-isipan kung ano ba ang nararapat na pangalan para sa sanggol. “Ah! Alam ko na!” sabi ni Padre Antonio. “Ano?” sabay na sagot ng tatlong madre. “Pangalanan natin siyang ANGELIKA.”


IKALAWANG KABANATA

Lumaki si Angelika sa mga kamay ng mga sisters at ni Padre Antonio. Naging mabuti siyang bata, masipag mag-aral at masikap. Sa umaga ay nag-aaral siya habang sa hapon naman ay nagtutuhog at nagbebenta ng kuwintas na gawa sa sampaguita. Kasama niy ang tatlon niyang kaibigang sina Jose, Maria, at Carlo sa pagbebenta ng sampaguita. Nakatambay sila sa mga kalsada at lansangang malapit lamang sa simbahan. Isang araw, niyaya ng tatlo niyang kaibigan para magtinda ng sampaguita.


Nagpunta sila sa loob ng kumbento para hanapin si Angelika. Nakita nila siya sa kusina kasama si Sister Nina, naghahanda ng kanilang pananghalian. “Angelika, halika na, punta tayo sa pagawaan ng sampaguita. Ipagbili natin pagkatapos,” sabi ni Jose. Huminto si Angelika sa paghiwa ng bawang at tumingin kay kay Sister Nina. “Anong tinitingin mo sa akin? May masama ba sa itsura ko?” tanong ng madre, nagtataka. “Sister, pwede po ba akong magbenta ng mga kuwintas na gawa sa sampaguita para ibenta sa labas ng simbahan?” nagmamakaawang sagot ni Angelika. Nag-isip ng sandali si Sister Nina. Ngumiti ito pagkatapos. “O siya, pumunta ka na at magbihis. Tawagin mo si Padre at mga sister para kumain na tayo ng pananghalian,” nagagalak na sinabi ni Sister Nina. “ Salamat po!” niyakap nito si Sister Nina.


Tinawag niya sina Padre Antonio, Sister Anna at Karen sa kumpisalan. Pagkatapos ay pumunta siya kaagad at naghanda para sa mga Gawain. Kumain sila ng pananghalian at niyaya niya ang tatlo niyang kaibigan na kumain.


“Sister Ana, Karen at Nina at Padre Antonio, aalis nap o ako,” sabi ni Angelika. “Kaawaan ka ng Diyos anak. Mag-ingat ka ha?” sagot ni Padre Antonio. “Opo! Paalam!” masayang sinagot ni Angelika. Lumabas sila kaagad ng kumbento.


“Alam mo, mapalad ka talagang bata. Tingnan mo, maraming nagmamahal sa iyo,” sabi ni Jose habang naglalakad sila patungo sa kanilang puwesto dala-dala ang mga sampaguitang nakuha mula sa pagawaan. “Oo nga, sana naging ganoon nalang ako katulad mo,” nanghihinayang na sinabi ni Maria. “Tumigil nga kayo, mas mapalad kayo sa akin dahil nakakasama ninyo ang inyong mga magulang, eh ako?” sagot ni Angelika. Tumahimik ang lahat. “Oo nga no! Pero mas mabuti ka parin dahil minamahal ka ng lubos ng mga madre at ni Father. Kami nga pinapabayaan kami n gaming mga magulang kung ano ang gagawin naming,” pangatwiran ni Carlo. “Bahala nga kayo! Ang mabuti pa, magsimula na tayong magtrabaho para maaga pa tayong makatapos, okay?” patawang sagot ni Angelika.


At iyon nga, nagsimula na silang magtrabaho. Mahigit ilang oras na rin silang nagbibilad sa init ng araw, nangangarap na makaubos ng sampaguita. Nagpabalik-balik sila sa mga sulok ng kalsada, kung saan marami ang mga tao. Ngunit wala yatang may nagbibili. Nabilhan nga ang iba pero isa-isa lamang. Pero iba talaga si Angelika, marami sa kanya ang nagbibili. Sa isang banda, may nakasalamuha siyang isang pajero na may nakasakay na mga taong mayayaman. Ipinakita ni Angelika ang dalang kuwintas na sampaguita. “Bata, magkano ba iyang kuwintas?” tanong ng babae na nasa pajero. “Dalawang piso po, isang piraso,” sagot ni Angelika. Agad inabot ng babae ang isang daang piso kapalit ng kuwintas na hinahawakan ni Angelika. “Sandali lang po, babalik ho ako para ibigay ang sukli ninyo,” galak na sinabi niya. “Naku, huwag na! Sa iyo na yan yung sikli ko,” sagot ng babae. “Salamat po!” Masayang masaya si Angelika. Tila yata siya ang pinakamapalad na babae sa panahong iyo. Kaya lamang, mayroon siyang naririnig na reklamo sa banding likuran ng sasakyan. Sumilip siya at nakita ang isang batang lalake, mga kasing-edad nito. “Mommy, anu naman ba yung ibinili mo ha? Nagrereklamong sinabi nito. “Mga kuwintas na gawa sa sampaguita, bakit anak may problema ba?” sagot ng ina. “Oo, eh para saan naman yan? Pupunta ba tayo ng simbahan?” Sumagot uli ang kanyang ina. “Oo anak, pupunta tayo ng simbahan para magdasal.” Tumahimik nalang ang batang lalake. Siya si Harry ang lalake sa buhay ni Angelika. Alam ninyo kung bakit?


“Ang sungit-sungit talaga ng bata. Tingnan ninyo naman, panay reklamo sa nanay niya. Akala mo kung sino. Nakakainis!” kuwento ni Angelika sa kanyang mga kaibigan pagkatapos maibenta ang mga kuwintas. “Pabayaan mo nga yung bata, ang mabuti pa umuwi na tayo,” sabi ni Maria. “Oo nga!” sabay na sagot nina Jose at Carlo. Kaya’t umuwi na sila sa kani-kanilang tahanan.


Natapos na nilang ibigay ang pera at umuwi na si Angelika. Bago siya umuwi, dumiretso siya sa isang tindahan para bumili ng kandila. Pumunta siya sa simbahan, nagsindi ng kandila at nagdasal. Sa kanyang tabi ay ang bata na nakita niya sa sasakyan. Napahinto ito sa pagdarasal. “Ikaw na naman?” pasigaw na sinabi ni Angelika sa batang lalake. “Ako? Bakit ako? Masama ba kung andito ako sa loob ng simbahan? Tanong ng lalaki. “Oo!” Patuloy ang away ng dalawang bata, para silang mga manok na nagsasabong. Buti na lang at inawat sila ng ina ng bata. “Ano ba ang nangyayari ditto ha?” tanong ng ina. “Mommy kasi oh, inaaway niya ako, wala naman akong kasalanan sa kanya,” padabog na sinagot ni Harry. “Eh kasi po, ang sungit-sungit niya kanina. Sa palagay ko po, ikaw pa po yung may kasalanan kung bakit bumili ka sa akin ng sampaguita,” sagot ni Angelika. “Pagpasensyahan mo na itong si Harry, ganyan lang talaga siya kung minsan,” ang pagpapaintindi ng kanyang ina. Buti na lang, dumating kaagad si Padre Antonio at pinayuhan na huwag nang ituloy ang binabalak at maging magkaibigan na lamang. “Pasensya ka na, nadala lang ako siguro sa aking emosyon,” ang pagpapatawad na sinabi ni Angelika. “Dapat lang, di ko naman yun kasalanan eh,” sagot ni Harry. “Siyanga pala, ako si Angelika. Ikaw si Harry?” “Oo, kanina pa kasi binanggit ni Mommy ang pangalan ko. Ako si Harry.” Doon nagsibol ang kanilang pagkakaibigan na malamang ay mauuwi sa pag-iibigan.

ITO ANG BUHAY KO, ANG BLOG NG SARILI KO series: SILHOUETTE part 1

6:45a.m.
Lunes ng umaga, unang araw ng klase ngayong Linggo. Kagagaling ko lang ng bahay dahil tuwing may klase,umuuwi na ako ng 5a.m. para di makasikip sa mga tao tuwing Linggo na umuuwi para sa kinabukasan. Hindi na kasi ako naliligo bago umalis ng bahay at sa halip ay sa boarding house na lang maligo. Kung kaya naman dali-dali akong pumunta ng banyo sa aming boarding house para maligo. Kaagad akong pumunta, at sa sawing-palad eh marami talaga ang pumipila sa banyo para maligo.Nakatira kasi ako sa isang boarding house oh di kaya isang dormitory kung saan lalake lahat ang aking mga boardmates. Wow! Tsamba ko naman, marami naman akong matitikman na mga bagong-bagong mga karne na miss na miss ko nang matikman. Kung kaya naman nagmasid-masid ako sa kanilang mga shorts at mga nakaboxer briefs habang labas na labas ang kani-kanilang nakaumbok na mga nota. Well, tama nga talaga ang mga bagay-bagay na bumabagabag sa aking sarili. Tumitigas talaga ang mga manoy ng aking mga boardmates tuwing umaga. Palihim akong ngumingiti habang pinagmamasdan ko ang kanilang mga manoy na tumitigas. Parang tinitigasan na rin yata ako at mapapaaga na naman ang ritwal mamaya habang naliligo ako.

7:15a.m.
Alas 7:15a.m.na, patay! Maya-maya eh malalate na talaga ako para sa kong klase! Buti na lamang may natapos na dalawang cubicle kung saan kami naliligo ng mga boardmates ko. Cubicle type kasi ang pagkakagawa ng aming banyo, mayroong walong cubicle, yung anim ay intended para sa pagliligo samantalang yung natitirang dlaawa naman ay mayroong toilet. Dali-dali akong pumasok sa loob ng cubicle para maligo. Di ko namalayan na nakasabay ko palang pumasok si Nikko, isang boarder ng aming boarding house. Actually, super crush ko talaga siya sa simula’t-simula na magkita kami dahil sa mga nakikita kong features na akmang-akma sa standards ko. Mataas siya, maputi,medyo muscle-toned and kanyang katawan at me kaunting nakaumbok na pandesal sa kanyang tiyan. Makisig, maginoo, chinito, kissable lips at medyo may pagkalakihan siguro ang kargada. Magkaibigan din naman kaming dalawa. Nakita niya ako at nginitian bago pumasok ng cubicle. Oh my! This is my lucky day yata,magkasabay kaming maliligo ng crush ko. Pumasok kaming dalawa ng magkaibang cubicle at nagsimula na akong maghubad ng aking damit para maligo.

Damang-dama ko ang mga agos at talsik ng tubig na dumadaloy sa aking katawan habang iniimagine ang matipunong katawan ni Nikko. Pantasya nga siya ng bayan, sa ganyang features ba naman na naibigay sa inyo eh hindi pa ba kayo mahihikayat sa kanya. Dahan-dahan kong hinihilod ng sabon ang buo kong katawan samantalang hindi ko talaga siya makuha sa sarili ko. Paano kaya isang araw, makikita ko siyang nakahubad habang nagbibihis ng kanyang damit at kami lang dalawa ang tao sa loob ng kwarto? Hindi ba ako masisilaw sa angking kasarapan na bumubalot sa kanyang buong katawan? Sarap na sarap ako sa pagpapantasya sa kanya, na di ko namalayan na tumitigas na pala ang alaga ko, pulang-pula na at kahit hindi ko pa ginagalaw,eh parang sasabog na. Unti-unti kong hinimas himas ang aking pagkalalaki nang may bigla akong napapansin na kakaiba. Sa loob kasi ng bawat cubicle ay may makikita kang medyong malaking butas,para dadaloy ang tubig sa bawat cubicle at maiwasan ang bara ng tubig. Masisilayan mo talaga kung ano ang mga pinaggagawa ng bawat lalaki habang ikaw ay naliligo. Silhouette nga lang ang makikita mo bunga ng epekto ng ilaw at tubig na umaagos. Pagtingin ko sa bandang cubicle ni Nikko ay parang kung anu-ano ang kanyang ginagawa.Parang tumibok ng todo-todo ang aking puso sa nakita.May kung anong aksyon ang nagaganap sa kanyang cubicle. Tumingin ako ng malapitan at nabighani sa nakita. Nagsasalsal pala siya ng mag-isa na parang sarap-sarap sa ginagawa.
Itutuloy…

New Look of My Blog

Lately, medyo nagiging boring na po talagaang aking blogsite. Parang full of negativity nalang ang nababasa ninyo. Kung kaya naman that I had decided to have a new look, maybe a new series ng blog ko. I was really inspired by the “AKO SI ARIS” blog. As in, like na like ko talaga ang pagkakagawa ng kuwentong ginawa niya based on his experiences. kaya I’ve decided to have a series of stories,well, based on my experiences siguro at mga natatanging imaginations ko na tatawagin kong “ITO ANG BUHAY KO, ANG BLOG NG SARILI KO.” Haha,medyo weird yata nitong pangalan ng series ko pero I try my best talaga na gagawa ako ng mga kuwento na mapapasayang inyong kalibugan at imahinasyon. So stay put lang talaga in this blog in the next few weeks para kahit minsan eh gagana naman ang writing skils na natutunan ko before. Enjoy this series!

Happy Halloween!

November 1 na nga ngayon at tiyak marami na naman sa atin ang nagtitrick or treat sa mga bahay bahay. Pero hindi naman yata uso sa ating bansa ang ganitong tradisyon but instead na ganun, pumupunta tayo sa mga puntod ng mga ating lumipas na mga mahal sa buhay. Siguro nga ito ay naging tradisyon na para sa atin ang ganoon na naipasa-pasa na sa mga ating mga ninuno. Well ganyan talaga we honor those people who made our life possible kahit minsan sa isang taon. And honestly, namiss ko ang aking mga lolo at lola. Kasi as far as I do have experienced, they were the ones who probably make advices and suggestions sa mga problems that I have encountered in life. Ika nga nila, they know best about us, the new generations. Kung kaya naman as a tribute, magpapasalamat ako sa kanila for giving me my father and mother as the most greatest gifts I'd ever had in my whole life. Thank you po talaga ng sobra-sobra!